I wanna watch you bleed- rozdział 15

Lizzy:

Gdy doszłam na sam szczyt, zdałam sobie sprawę że od wielkiego, odkrytego dachu dzieli mnie tylko niewielkie okno ewakuacyjne, otworzyłam je i w ciągu jednej sekundy byłam po drugiej stronie. Ciepły powiew, letniego, suchego, wieczornego wiatru musnął moje policzki, powodując przyjemny dreszcz. Rozejrzałam się w okół siebie. Chociaż pozory mylą jest tu naprawdę wysoko. Z oddali, gdzieś tam na dole dało się usłyszeć nocne odgłosy miasta. Podeszłam do prawej krawędzi dachu, powolnym krokiem. Wychyliłam się i moje włosy podniosły się od wiatru który wiał z dołu. 
-Pięknie, prawda?- gwałtownie podskoczyłam przestraszona. Spojrzałam w bok. Na samej krawędzi dachu, siedział James. Jego nogi swobodnie zwisały w dół. Nie za bardzo wiedziałam co mam robić. Nigdy, nie rozmawiałam z nim tak sam na sam. Podeszłam i usiadłam obok niego. 
-Pięknie...-odpowiedziałam. Popatrzył na mnie przenikliwym spojrzeniem. Miałam wrażenie, że chciał coś wyczytać z mojej twarzy. Poczułam na moich policzkach delikatny rumieniec. Jezu. Ostatni raz rumieniłam się chyba kilka lat temu.
-Co tu robisz? -spytałam go niepewnie. Nadal na mnie patrzył. Wręcz przeszywał mnie wzrokiem.
-Myślę, dach to najlepsze miejsce żeby trochę przystopować...- odpowiedział cicho. Zamilkłam. Spuściłam głowę i popatrzyłam w dół. Maleńkie samochody, jeździły po zatłoczonej ulicy, jak na skazanie. 
-A ty? Dlaczego nie siedzisz tam z nimi?-spytał, szybko tak jakby chciał uniknąć niezręcznej ciszy. Nie patrząc na niego, podkurczyłam nogi pod szyję i objęłam je rękami. Długo nie odpowiadałam. No bo co miałam mu odpowiedzieć? Mój chłopak mnie zdradza a ja udaję że mnie to nie rusza?
-Nie wiem...- szepnęłam, gdyż ścisnęło mi się gardło. 
-Niewiedza, jest najlepszy rozwiązaniem...- odpowiedział cicho
-Właściwie to..- zaczęłam mówić, ale coś mnie jednak hamowało. Nie mogłam się przed nim otworzyć. Było w nim coś takiego co przyciągało mnie jak magnes, a jednak jakiś głos mówił mi że, nie powinnam mu mówić. 
-Nie chcę żebyś mi się zwierzała... nie musisz mówić, po prostu zamknij oczy i pomyśl, że tego problemu już nie ma.. wyobraź sobie jak znika. -powiedział. Wtedy pierwszy raz zderzyłam się z jego spojrzeniem. Jego zielone tęczówki, wpatrywały się we mnie z nadzieją, że jednak zrozumiałam o co mu chodzi.
-Już próbowałam... próbuję od paru miesięcy ale jakoś tak.. -urwałam, ponownie spuszczając wzrok.
-Ja też próbowałem.. wiele razy- odezwał się
-I co?
-I nic. Tkwię ciągle w punkcie wyjścia.-szepnął. Odwrócił głowę i spojrzał w ciemne, gwieździste niebo. Przez chwilę, pomyślałam że może spytam się, w czym dokładnie znajduję się ten punkt, ale to chyba niekonieczne. Słowa, niebyły nam do końca potrzebne ale czułam dziwną potrzebę rozmowy z nim. Tak jak nigdy dotąd. 
-Jesteś?- zaśmiał się cicho, patrząc na mnie z boku. Spojrzałam na niego. Uśmiechnął się zachęcająco. Zobaczyłam w tym uśmiechu coś, czego nigdy wcześniej nie widziałam. Coś, co pozwoliło mi się otworzyć. Wylać z siebie te złe emocje, które tak bardzo kuły moją podświadomość. Zobaczyłam w tym uśmiechu i w oczach pewien rodzaj oddania. 
-Duff mnie zdradza.. -Uśmiechnęłam się już przez łzy. Zacisnęłam mocno powieki powodując że gdy je otworzyłam straciłam ostrość. Zaciągnęłam się mocno powietrzem, tak że aż zachciało mi się kaszleć. Z trudem to powstrzymałam. Zamrugałam parokrotnie i otarłam łzy wierzchem dłoni. 
-Widziałem- zmarszczył brwi.
-Wszyscy widzieli...ale udają że wszystko jest ok...-powiedziałam z pogardą. 
-Przecież ty jesteś piękna.-szepnął. Natychmiast oblałam się rumieńcem. On tak samo co nieco mnie zdziwiło. Zauważyłam na jego twarzy zakłopotanie i zażenowanie zarazem. Widocznie powiedział co, czego nie chciał. Powiedział to raczej na spontanie, tak jakby dopiero teraz na to wpadł. .
-Czy gdybym była, zdradzałby mnie?- powiedziałam, patrząc na niego pytająco. Znowu odwrócił wzrok, wlepiając spojrzenie w budynek po przeciwnej stronie ulicy. 
-Chcesz o tym opowiedzieć... chciałbym ci jakoś pomóc- odpowiedział, ledwo słyszalnie. Poczułam jakby to powiedział z  przymusu. Patrząc na niego, czuła, że toczy ze sobą wewnętrzną walkę. 
-Jeżeli ci opowiem całą historię to..-zaczęłam mówić ale przerwał mi spojrzeniem.
-Naprawdę chce posłuchać- uśmiechnął się. No i zaczęłam mówić. Od śmierci rodziców, przez przeprowadzkę do Seattle, romans z Duffem, po pierwsze początki "naszego" zespołu. James wpatrywał się we mnie nie, wsłuchując się w każde moje słowo. Nie miałam żadnych zahamowań, potok słów leciał z moich ust w jego stronę. Czułam rosnące poczucie ulgi.Z każdym zdaniem miałam wrażenie że teraz to James staje się świadkiem tej całej historii.  W ciągu tej prawie godziny, opowiedziałam mu pół swojego życia. Czy dobrze zrobiłam? Nie wiem. 
-Jesteś inna Liz...- powiedział raczej do siebie po dłuższym milczeniu.
-Co to znaczy inna?
-Chodziło mi o to że twoje życie jest...-wahał się
-Po prostu zjebane, prawda?-dokończyłam za niego i zaśmiałam się. Wypuścił powietrze z ust i zaśmiał się nerwowo. 
-Poczekaj aż ci opowiem moją opowieść... ale usłyszysz ją przy jakiś procentach dobrze? -Popatrzyłam na niego z uśmiechem.
-Teraz?
-Teraz- uśmiechnął się-Co powiesz na małą wyprawę? Pokaże ci CBGB -wstał i podał mi rękę. Szybko ją chwyciłam i po chwili stałam na równych nogach. Zeszliśmy z dachu i wyszliśmy z klubu. 
-Wiesz że masz na sobie moją kurtkę?-Spojrzałam na niego przerażona. Faktycznie.
-Przepraszam... było ciemno, nie widziałam że to twoja. -zaczęłam się jąkać. Już chciałam ja ściągnąć, ale powstrzymał się chicho się śmiejąc. 
Mijaliśmy zatłoczone ulice Nowego Yorku, rozmawiając. Tematy nie kończyły się nam nawet na chwile. Było w nim coś takiego...czego nie mogę do końca opisać. Chciałam być blisko niego. Gdy byłam obok czułam że jestem w jakimś sensie bezpieczna, chodź w cale tak nie powinno być. 
-A jak tam wejdziemy? Przecież to jest nieczynne od prawie sześciu lat. -powiedziałam patrząc na niego ze zdziwieniem. 
-A kto ci powiedział że nieczynne?- uniósł tajemniczo do góry kącik ust.
-Jak to?
-No zobaczysz,chodź, chodź już niedaleko. -Szliśmy krótko w milczeniu, mijając co chwile ulicznych ćpunów. James zatrzymał się i wyciągnął z kieszeni banknoty, podając im je. Patrzyłam na to z lekkim niedowierzaniem. James Hetfield, gitarzysta i wokalista Metallici pomaga potrzebującym.
-Dlaczego to robisz?- spytałam cicho
-Ale co?- odpowiedział zdziwiony.
-Pomagasz im, wiesz że prawdopodobnie kupią sobie za to kolejną działkę?
-Wiesz, to nie chodzi o pomaganie- i tu się zaciął- robię to by...z resztą opowiem ci o tym jak już będziemy na miejscu. 
Już więcej nie drążyłam tego tematu. Widocznie, nie wiadomo z jakich powodów ten rozdział jest dla niego bolesny. 
W końcu zobaczyłam stary, upadający już budynek. Stary neonowy napis CBGB nie świecił już, ale gdy sobie go sobie wyobraziłam, przechodziły mnie ciarki. Podeszliśmy do zabitych dwoma deskami drzwi.
-James, przecież tu nikogo nie ma! -jęknęłam Uśmiechnął się tajemniczo po czym wspiął się na palcach i sięgnął ręką na framugę drzwi. Wyciągnął w moja stronę dłoń i podał mi stary, mosiężny klucz. Wytrzeszczyłam oczy i chwyciłam przedmiot. 
-Serio mam otworzyć te drzwi?- jestem coraz bardziej zdezorientowana. Pokiwał twierdząco głową. Powoli przekluczyłam klucz w zamku. Drzwi w jednej chwili otworzyły się. O moje nozdrza obił się silny zapach alkoholu.
-No na co czekasz?- spytał, wskazując głową na drzwi.
Spojrzałam wgłąb pomieszczenia i niepewnie postawiłam jeden krok w przejściu. James zamknął za nami wrota, zapadł wszechobecny mrok. Teraz dopiero zdałam sobie sprawę z tego że znam go tak na serio dopiero od kilku godzin a chodzę z nim po jakiś melinach. Jednak wydawało mi się niedorzeczne, myśleć że mógłby mi coś zrobić. 
-No nie bój się Liz... po prostu idź za te drzwi- wskazał palcem przed siebie, 
-Idź pierwszy- odpowiedziałam niepewnie, po czym cofnęłam się i chwyciłam go pod rękę. Poczułam że na mój dotyk drgnął ale nie zareagował. Uśmiechnął się pod nosem i mocniej zacisnął łokieć,do boku, ściskając moją dłoń. Ruszyliśmy z miejsca i podeszliśmy do drzwi, James szybko je otworzył. To co zobaczyłam przerosło moje najśmielsze oczekiwania... 


*** 
Rozdział trochę krótki ale po prostu chciałam coś dodać.
Dedykuję go oczywiście Rain oraz Madzi ( pudżu :*)
Dziękuję też wszystkim którzy te wypociny czytają. 
Proszę o szczere komentarze albo chociaż zaznaczcie swoją obecność na tym blogu
~xoxo